Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017
Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017
To Θέατρο για το θέατρο με το θέατρο
Από τότε που ήμουν ηθοποιός και μέχρι σήμερα το θέατρο για μένα ήταν και είναι ένας χώρος κάθαρσης της ψυχής από τη ματαιότητα της ζωής. Έτσι το είχα προσλάβει και έτσι το προσλαμβάνω ακόμα όταν ώς θεατής πλέον πηγαίνω να δώ μία παράσταση..
Όμως αυτή η πολύχρωμη η άχρωμη πολλές φορές φαντασία των ονείρων μας που είναι η σκηνή, γίνεται μία μιαρή η αποκλειστική απασχόληση των προνομιούχων ηθοποιών που κατακλύζουν επαγγελματικά την φωτεινή αυτή η σκοτεινή επιφάνεια της αντανάκλασής μας.
Η παρουσία τους στη σκηνή στα περιοδικά στη ζωή την ίδια γίνεται ένας προσκεκλημένος κόλαφος ανιαρός πολλές φορές και μία επανάληψη του ειδώλου τους,, που κατακερματίζει τη ψυχή και ματαιώνει τελικά το προσδοκούμενο της τέχνης τους. Την κάθαρση.
Σίγουρα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, και πιο παλιά ίσως η αρχαία αυτή τέχνη που προέρχεται από τη τελετουργία της μύησης στη γνώση και αποκάλυψη του Θείου, αποκαλύπτει τα έγκατα της ψυχής και διαμορφώνει τον άνθρωπο σε υπεράνθρωπο.
Πρωτίστως όμως σε άνθρωπο. Τα μεγάλα αυτά θεατρικά έργα τέχνης αυτό εννοούν όταν κάθε φορά επαναλαμβάνουν με τον ίδιο η διαφορετικό τρόπο τη σχέση των ανθρώπων. Όταν καρατομούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μισσαλοδοξία και ηττοπάθεια, όταν παρουσιάζουν με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο την ανθρώπινη αδυναμία να υπάρξει ώς φύση και θέση αδιάλλακτη μπροστά στα επιχειρηματα ηθικής πολιτικής και προσωπικής καταξίωσης, όταν τέλος υποδεικνύουν το τίμημα της ακεραιότητας μπροστά στο κοινωνικό αδιέξοδο που επαναλαμβάνεται το ίδιο απαραλλαχτα ανα τους αιώνες, ανάμεσα στην εξουσία τον άνθρωπο τις αξίες και την λύτρωση η διαφυγή από αυτό.
Η Νόρα του Ίψεν εγκαταλείπει την οικογένειά της τελικά προκειμένου να ανακτήσει την ελευθερία της αλλά και την αλήθεια του χαρακτήρα της η οποία ήταν εγκλωβισμένη στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ο Τρέπλιεβ από το Γλάρο του Τσέχωφ αυτοκτονεί, την ίδια στιγμή που η μητέρα του θριαμβεύει στο θέατρο. Η Αντιγόνη του Σοφοκλή πεθαίνει προκειμένου να μείνει πιστή στα ιδεώδη της.
Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται με πολλές μορφές. Με άλλα λόγια με άλλα πρόσωπα με άλλους συγγραφείς. Αλλά είναι η ίδια.
Έτσι θα έλεγε κανείς ότι από πλευράς συγγραφέων οι οποίοι άλλωστε διαγράφουν και τη πορεία της θεατρικής παρατήρησης, πάνω στην ανθρώπινη κοινωνία, έχουμε μία σειρά αξιόλογων και σημαντικών κειμένων καταθέσεων για την ματαιότητα της ζωής όταν λιμνάζει στις συμβάσεις της κοινωνίας τις οποίες άλλωστε είναι υποχρεωμένη από τη φύση της να διαρρήξει. Να μετακινήσει η να διαπεράσει. Προκειμένου να ανακτήσει τη χαμένη ελευθερία και διαφυγή από τις κοινωνικές συμβάσεις. Δεν περιορίζεται όμως το θέατρο εδώ μόνο. Αυτή είναι η κατάληξη μιά τομογραφίας και του ψυχισμού των ανθρώπων αλλά και των ηθών που τον διαμορφώνουν από τον περίγυρό του και την εποχή.
Προχωράει και πιο βαθειά όταν θέτει τα ζητήματα του υποσυνειδήτου, επί σκηνής.
Δεν έχει σημασία η μορφή. Η τραγωδία μας τα εξέθεσε ποιητικά μέσα από τις εφευρεμένες διαθλάσεις των υποκριτών όπως ο Λόγος ο ποιητικός, το αφήγημα ώς καταγραφή από τους εξαγγελείς τις μορφοποιημένες παραστάσεις του μεταφυσικού ώς Θείου Δίκιου, των Θεών, και τέλος των ηρώων, την ώρα που αναμετρούσαν την υπαρξή τους αναφορικά με όλες αυτές τις δυνάμεις.
Εάν η τραγωδία το εξέφρασε ώς είδος θα έλεγε κανείς περισσότερο ολοκληρωμένα σαν ένα ολόγραμμα παραστατικό, Θεών και ανθρώπων, δεν θα μπορούσα να πώ, ότι και σήμερα , ενώ παραμένει ζωντανή και μας θυμίζει τη δύναμη του εξοστρακισμού αλλά και της υπέρβασης των ανθρώπινων διαστάσεων, δεν διαγράφει ξανά το θέατρο μία ακτίνα η οποία τείνει να προσεγγίσει τα ανθρώπινα πάθη, μέσα από τις άπειρες θεατρικές και εικονογραφημένες παραστάσεις που κατακλύζουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο, πολυπολιτισμικά υπαρξιακά παραστατικά, και τέλος ανούσια.
Λές και μέσα στο σύγχρονο πολιτισμό της τεχνολογίας που αναπτύσσεται και που ίσως να είναι ο μόνος ο οποίος τελικά μπορεί να περιθωριοποιήσει αυτήν την παραστατική ανουσιολογία, να έχει χαθεί εντελώς ο παράγοντας άνθρωπος, Ο άνθρωπος άν και δεν έχει επισήμως γίνει ένας απλός αριθμός συναλλαγών, είναι πλέον μόνον αυτό.
Να έχει χαθεί εντελώς όχι μονον ο άνθρωπος σαν μορφή, σαν έννοια σαν πρόσωπο αλλά και σαν υπόσταση, αφού πλέον μετράει μόνο η αντανάκλασή Του.
Όταν δεν αντανακλάσαι σήμερα στους καθρέφτες της προβολής δεν υπάρχεις.
Και τελικά υπάρχεις μόνον, όταν δεν αντανακλάσαι.
Αλλά υπάρχεις.
Αυτή η μετουσίωση της ύπαρξης χωρίς αντανακλάσεις είναι η ρίζα του νέου πολιτισμού.
Αυτός ο άνθρωπος που διασχίζει το δρόμο ανώνυμα σιωπηλά, το δρόμο των αφισών των οθονών,
των συνεντεύξεων, των χαρακτηριστικών μιάς μεταζωής, αυτήν που σηματοδοτεί ο σύγχρονος κόσμος των συμβολικών χειρονομιών και της παραστατικής ιδεοληψίας, είναι τελικά ο ήρωας της σύγχρονης ζωής. Και θα πάρει τη θέση του όταν αρχίσει να διαλογίζεται πάνω σ'αυτό, όχι μόνο διανοητικά, αλλά διαλογικά.
Και χρειάζεται πάνω σ'αυτόν τον ανώνυμο θεατή ενός θεάτρου πλέον παγκόσμια πολιτικού και ευτελώς καλλιτεχνικού, να σταθούμε. Γιατί η σκιά Του κάποια στιγμή θα υπερβεί τις διαθλάσεις.
Έλλη Στάθη
Από τότε που ήμουν ηθοποιός και μέχρι σήμερα το θέατρο για μένα ήταν και είναι ένας χώρος κάθαρσης της ψυχής από τη ματαιότητα της ζωής. Έτσι το είχα προσλάβει και έτσι το προσλαμβάνω ακόμα όταν ώς θεατής πλέον πηγαίνω να δώ μία παράσταση..
Όμως αυτή η πολύχρωμη η άχρωμη πολλές φορές φαντασία των ονείρων μας που είναι η σκηνή, γίνεται μία μιαρή η αποκλειστική απασχόληση των προνομιούχων ηθοποιών που κατακλύζουν επαγγελματικά την φωτεινή αυτή η σκοτεινή επιφάνεια της αντανάκλασής μας.
Η παρουσία τους στη σκηνή στα περιοδικά στη ζωή την ίδια γίνεται ένας προσκεκλημένος κόλαφος ανιαρός πολλές φορές και μία επανάληψη του ειδώλου τους,, που κατακερματίζει τη ψυχή και ματαιώνει τελικά το προσδοκούμενο της τέχνης τους. Την κάθαρση.
Σίγουρα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, και πιο παλιά ίσως η αρχαία αυτή τέχνη που προέρχεται από τη τελετουργία της μύησης στη γνώση και αποκάλυψη του Θείου, αποκαλύπτει τα έγκατα της ψυχής και διαμορφώνει τον άνθρωπο σε υπεράνθρωπο.
Πρωτίστως όμως σε άνθρωπο. Τα μεγάλα αυτά θεατρικά έργα τέχνης αυτό εννοούν όταν κάθε φορά επαναλαμβάνουν με τον ίδιο η διαφορετικό τρόπο τη σχέση των ανθρώπων. Όταν καρατομούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μισσαλοδοξία και ηττοπάθεια, όταν παρουσιάζουν με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο την ανθρώπινη αδυναμία να υπάρξει ώς φύση και θέση αδιάλλακτη μπροστά στα επιχειρηματα ηθικής πολιτικής και προσωπικής καταξίωσης, όταν τέλος υποδεικνύουν το τίμημα της ακεραιότητας μπροστά στο κοινωνικό αδιέξοδο που επαναλαμβάνεται το ίδιο απαραλλαχτα ανα τους αιώνες, ανάμεσα στην εξουσία τον άνθρωπο τις αξίες και την λύτρωση η διαφυγή από αυτό.
Η Νόρα του Ίψεν εγκαταλείπει την οικογένειά της τελικά προκειμένου να ανακτήσει την ελευθερία της αλλά και την αλήθεια του χαρακτήρα της η οποία ήταν εγκλωβισμένη στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ο Τρέπλιεβ από το Γλάρο του Τσέχωφ αυτοκτονεί, την ίδια στιγμή που η μητέρα του θριαμβεύει στο θέατρο. Η Αντιγόνη του Σοφοκλή πεθαίνει προκειμένου να μείνει πιστή στα ιδεώδη της.
Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται με πολλές μορφές. Με άλλα λόγια με άλλα πρόσωπα με άλλους συγγραφείς. Αλλά είναι η ίδια.
Έτσι θα έλεγε κανείς ότι από πλευράς συγγραφέων οι οποίοι άλλωστε διαγράφουν και τη πορεία της θεατρικής παρατήρησης, πάνω στην ανθρώπινη κοινωνία, έχουμε μία σειρά αξιόλογων και σημαντικών κειμένων καταθέσεων για την ματαιότητα της ζωής όταν λιμνάζει στις συμβάσεις της κοινωνίας τις οποίες άλλωστε είναι υποχρεωμένη από τη φύση της να διαρρήξει. Να μετακινήσει η να διαπεράσει. Προκειμένου να ανακτήσει τη χαμένη ελευθερία και διαφυγή από τις κοινωνικές συμβάσεις. Δεν περιορίζεται όμως το θέατρο εδώ μόνο. Αυτή είναι η κατάληξη μιά τομογραφίας και του ψυχισμού των ανθρώπων αλλά και των ηθών που τον διαμορφώνουν από τον περίγυρό του και την εποχή.
Προχωράει και πιο βαθειά όταν θέτει τα ζητήματα του υποσυνειδήτου, επί σκηνής.
Δεν έχει σημασία η μορφή. Η τραγωδία μας τα εξέθεσε ποιητικά μέσα από τις εφευρεμένες διαθλάσεις των υποκριτών όπως ο Λόγος ο ποιητικός, το αφήγημα ώς καταγραφή από τους εξαγγελείς τις μορφοποιημένες παραστάσεις του μεταφυσικού ώς Θείου Δίκιου, των Θεών, και τέλος των ηρώων, την ώρα που αναμετρούσαν την υπαρξή τους αναφορικά με όλες αυτές τις δυνάμεις.
Εάν η τραγωδία το εξέφρασε ώς είδος θα έλεγε κανείς περισσότερο ολοκληρωμένα σαν ένα ολόγραμμα παραστατικό, Θεών και ανθρώπων, δεν θα μπορούσα να πώ, ότι και σήμερα , ενώ παραμένει ζωντανή και μας θυμίζει τη δύναμη του εξοστρακισμού αλλά και της υπέρβασης των ανθρώπινων διαστάσεων, δεν διαγράφει ξανά το θέατρο μία ακτίνα η οποία τείνει να προσεγγίσει τα ανθρώπινα πάθη, μέσα από τις άπειρες θεατρικές και εικονογραφημένες παραστάσεις που κατακλύζουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο, πολυπολιτισμικά υπαρξιακά παραστατικά, και τέλος ανούσια.
Λές και μέσα στο σύγχρονο πολιτισμό της τεχνολογίας που αναπτύσσεται και που ίσως να είναι ο μόνος ο οποίος τελικά μπορεί να περιθωριοποιήσει αυτήν την παραστατική ανουσιολογία, να έχει χαθεί εντελώς ο παράγοντας άνθρωπος, Ο άνθρωπος άν και δεν έχει επισήμως γίνει ένας απλός αριθμός συναλλαγών, είναι πλέον μόνον αυτό.
Να έχει χαθεί εντελώς όχι μονον ο άνθρωπος σαν μορφή, σαν έννοια σαν πρόσωπο αλλά και σαν υπόσταση, αφού πλέον μετράει μόνο η αντανάκλασή Του.
Όταν δεν αντανακλάσαι σήμερα στους καθρέφτες της προβολής δεν υπάρχεις.
Και τελικά υπάρχεις μόνον, όταν δεν αντανακλάσαι.
Αλλά υπάρχεις.
Αυτή η μετουσίωση της ύπαρξης χωρίς αντανακλάσεις είναι η ρίζα του νέου πολιτισμού.
Αυτός ο άνθρωπος που διασχίζει το δρόμο ανώνυμα σιωπηλά, το δρόμο των αφισών των οθονών,
των συνεντεύξεων, των χαρακτηριστικών μιάς μεταζωής, αυτήν που σηματοδοτεί ο σύγχρονος κόσμος των συμβολικών χειρονομιών και της παραστατικής ιδεοληψίας, είναι τελικά ο ήρωας της σύγχρονης ζωής. Και θα πάρει τη θέση του όταν αρχίσει να διαλογίζεται πάνω σ'αυτό, όχι μόνο διανοητικά, αλλά διαλογικά.
Και χρειάζεται πάνω σ'αυτόν τον ανώνυμο θεατή ενός θεάτρου πλέον παγκόσμια πολιτικού και ευτελώς καλλιτεχνικού, να σταθούμε. Γιατί η σκιά Του κάποια στιγμή θα υπερβεί τις διαθλάσεις.
Έλλη Στάθη
Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017
Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017
Νιντζούτζου: Η υβριδική ιαπωνική πολεμική τέχνη (βίντεο)
Νιντζούτζου: Η υβριδική ιαπωνική πολεμική τέχνη (βίντεο): Tο Νιντζούτσου είναι θαυμαστή τέχνη. Όμως αντίθετα απότι πιστεύουν πολύ είναι υβριδική. Μίξη πολλών άλλων μαζί.
Νιντζούτζου: Η υβριδική ιαπωνική πολεμική τέχνη (βίντεο)
Νιντζούτζου: Η υβριδική ιαπωνική πολεμική τέχνη (βίντεο): Tο Νιντζούτσου είναι θαυμαστή τέχνη. Όμως αντίθετα απότι πιστεύουν πολύ είναι υβριδική. Μίξη πολλών άλλων μαζί.
Νιντζούτζου: Η υβριδική ιαπωνική πολεμική τέχνη (βίντεο)
Νιντζούτζου: Η υβριδική ιαπωνική πολεμική τέχνη (βίντεο): Tο Νιντζούτσου είναι θαυμαστή τέχνη. Όμως αντίθετα απότι πιστεύουν πολύ είναι υβριδική. Μίξη πολλών άλλων μαζί.
Αετός των Τζουμέρκων: Την... ακούει τρελά!
Αετός των Τζουμέρκων: Την... ακούει τρελά!: Ομογενής από την Αυστραλία έχει τρία αυτιά Ο παγκοσμίως αναγνωρισμένος έλληνας ομογενής περφόρμερ στην Αυστραλία Στέλιος Αρκαδίου, γνωστός ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)